Sanayinin sürdürülebilirliğin, doğanın yenilenmesinin ve katılımın bir direği ve itici gücü haline gelmesini sağlamak, bir tehdit oluşturmaktan ziyade hükümet, kamu politikası ve sanayi ile devlet arasındaki etkileşim üzerinde kökten yeni talepler ortaya koyar.
İlk olarak, sanayiyi etkileyen politikalar için yeni politikalar ve politika araçları, yeni ortaklıklar ve yeni hedefler gerektirir.
İkinci olarak, araştırma ve inovasyon projelerine yönelik bir portföy yaklaşımı, bilgilendirilmiş riskler alma isteği ve yetkisiyle birleştirilir. Düzenleyici değişiklik de dahil olmak üzere politika süreçlerinin, davranış, düzenlemeler, teşvik yapıları ve politika tasarımı gibi bizi eski tüketim, üretim ve organizasyon kalıplarına hapseden yol bağımlılıklarını kırmaya daha fazla odaklanması gerekir. Politika yapımında, 'öğrenmeyi bırakma'nın, kilitlenmeleri ele almanın ve gerekli ve istenen değişikliği engelleyen kalıpların, politikaların ve süreçlerin ataletinin üstesinden gelmenin nasıl başarılacağı konusunda daha fazla farkındalık gerekir.
Üçüncüsü, kaynak akışkanlığı (yani bütçe ve diğer kaynakları hızla tahsis etme ve yeniden tahsis etme yeteneği) ve değişen koşullara hızlı bir şekilde yanıt verme yeteneğinin iyileştirilmesi şeklinde çeviklik gerektirir. Son olarak, politika süreçlerini, politika alanlarını ve yönetişim seviyelerini daha verimli ve kullanıcı dostu bir şekilde birbirine bağlama yeteneği gerektirir; burada kullanıcılar endüstri, vatandaşlar ve diğer paydaşlar olarak tanımlanmıştır. Bu nedenle, özetle, endüstri 5.0'ın hükümet 5.0'a ihtiyacı vardır.
Sistemsel dönüşüm için rotayı belirlemek amacıyla, şirketlerin zihniyetlerini değiştirmeleri ve eylemlerini Endüstri 5.0 hedeflerine yönlendirmeleri gerekir. Böyle bir geçişin sonuçları derindir ve bugün çoğu şirketin izlediği teşvik planına doğrudan meydan okur, kısa vadeli kazançlara ve hissedar önceliğine odaklanır. Hissedar kapitalizm modelinden ayrılma ihtiyacı, American Business Roundtable gibi bu yaklaşımın geçmiş savunucuları tarafından bile dile getirilmiştir ve şu şekilde yankı bulmuştur.
Dünya Ekonomik Forumu ve ABD Başkanı Joe Biden ve diğerleri tarafından. Aynı zamanda, "paydaş kapitalizmine" doğru ilerlemenin, derin, sistemsel dönüşüm ihtiyacının yeterli bir şekilde değerlendirilmesine yol açması da olası değildir.
Kurumsal teşvikler ile gerekli hedefler arasındaki mevcut uyumsuzluk nedeniyle, şirketlerini dönüştürücü bir yola sokmak isteyen iş liderleri, yönetim kurulları tarafından görevden alınmadıklarında bile sıklıkla eleştiriliyorlar. Bu nedenle, kurumsal ilerleme ve performansın, işletmelerin bu iddialı, dönüştürücü planda oynaması beklenen rolle tutarlı bir şekilde ölçüldüğü yeni bir Avrupa Girişim Modeli'ne ihtiyaç duyulmaktadır. Avrupa Komisyonu'nun sürdürülebilir kurumsal yönetim için yeni bir çerçeve önerme konusundaki mevcut çalışması zamanında ve gerekli görünmektedir, ancak mevcut yasal yörüngesi önemli zorluklarla karşı karşıya görünmektedir.
Derinlemesine bir Yasal reformun yanı sıra, kurumsal sosyal sorumluluk çerçevesinin güçlendirilmesi, endüstriyel politikanın hedeflerinin uygulanmasına katkıda bulunacaktır. Yasal çerçeveler, asgari standartlar ve sertifikasyon/etiketleme, sürdürülebilirlik konusunda finansal olmayan raporlama, zorunlu durum tespiti ve iş modeli veya stratejik inovasyonu tanıtarak, şirketlerin yalnızca karı maksimize etme yolunda hareket etmelerini değil, aynı zamanda 'işletme lisansı'nın bir parçası olarak sosyal/çevresel/genel çıkar endişelerini de uygun şekilde dikkate almalarını sağlamak için CSR'yi etkili bir araç haline getirmek. Avrupa Sosyal Haklar Sütunu'nun amacı, tüm çalışanların adil çalışma koşullarına sahip standart iş sözleşmelerine erişimini garanti altına almak ve tüm çalışanları düşük karbonlu bir ekonominin işlerine ve becerilerine geçişlerinde desteklemek olmalıdır. Mevcut teklifin analizi bu makalenin kapsamını aşacağından, şirket yönetim kurullarının sürdürülebilirlik yönlerini iş stratejisine entegre etmesinin ve bu hedefler doğrultusundaki ilerlemeyi ölçmek için ölçülebilir, spesifik, zamana bağlı ve bilim temelli sürdürülebilirlik hedefleri belirlemesinin önemini vurgulamak önemlidir.
Bilimsel, sosyal ve endüstri öncülüğündeki paradigma değişimleri, hem farklılığın gerekli bir sonucu hem de yapısal değişikliklerin yerleşip ölçeklenmesi için olanak sağlayan bir koşul olarak, nesiller boyunca zihniyetlerde, becerilerde ve yeteneklerde derin değişimlere yol açmıştır ve yeni bir norm ve beklenti seti oluşturmuştur. Sanayi Devrimi, eğitimi, çıraklığı, araştırma ve inovasyon uygulamalarını ve işin doğasını dönüştüren bu tür değişimlerden birini temsil etmiştir. Endüstri 4.0 üzerindeki çalışmalar, beceri boşluklarının varlığını, özellikle üretim ve operasyonlarda1 yeniden beceri edinme ve genel olarak beceri geliştirme ihtiyacını, dijital olarak doğanlar ile doğmayanlar arasındaki kuşaklar arası farklılıkların arttığını ve pazar gücünün kodlama ve yeniden kodlama yeteneğine sahip geliştiricilerin elinde yoğunlaştığını giderek daha fazla vurgulamıştır.
Avrupa'nın sürdürülebilir yaşama ve doğanın korunması ve yenilenmesine ulaşmak için şimdi ihtiyaç duyduğu endüstriyel dönüşüm, düşünme ve çalışma biçimleri, bilgi, temel yeterlilikler, liderlik ve iş birliği yetenekleri ve her şeyden önce araştırma ve inovasyon uygulamalarında karşılaştırılabilir ölçekte bir değişiklik gerektirecektir. Bu isteğe bağlı değildir: ITUC Genel Sekreteri Sharan Burrow'un sözleriyle, "ölü bir gezegende iş yoktur" veya pandemi, fiziksel çevresel felaketler ve bunun sonucunda ortaya çıkan ruh sağlığı krizlerinin kısır döngülerine hapsolmuş bir gezegende.
Öğrenmeyi mümkün kılmak ve mevcut işletmelerin, küçük ve büyük, bilinçli olarak benimsenen dönüşümünü desteklemek ve mümkün olan her yerde rejenerasyon, dairesellik ve dayanıklılık ilkelerini benimseyerek yeni endüstriyel ekosistemler ve değer zincirleri tasarlamak için inovasyona yönelik stratejik, sistemik yaklaşımlar Endüstri 5.0'ın merkezinde konuşlandırılmalıdır. Benzer şekilde, bu ilkelerin uygulanması Avrupa endüstrisini, bir araya getirmemiz gereken dönüştürücü bulmacanın birden fazla parçasını içeren küçük ve orta ölçekli işletmelerde (KOBİ'ler) ve endüstriyel kümelerde Avrupa'nın gücünü daha fazla kullanmaya teşvik edecektir. Aynı zamanda, bu ilkeler ortak ilkeleri paylaşabilen ve aynı zamanda daha büyük tedarik zinciri dayanıklılığı sağlayabilen daha çok düğümlü, merkezi olmayan ve yerelleştirilmiş endüstriyel ekosistemler için araçları temsil eder.
Endüstri 5.0, giriş seviyesindeki çalışanlardan yönetim kurullarına kadar, karmaşıklığı anlamak, sistemler halinde düşünmek, karmaşıklığa uygun araçlar ve metodolojiler kullanmak, tasarım ilkeleri, deneyimsel öğrenme, eylem ve düşünme döngüleri ve yinelemeler2 konusunda eğitilmiş zihniyetler, beceriler ve yetenekler anlamına gelir. Merak, uyum sağlama yeteneği, empati ve karşılıklı bağımlılık ve uzun vadeli sonuçlar için sorumluluk, yeterlilik ve istihdam için temel hedefler haline gelmelidir.
Endüstri 5.0, Avrupa'nın uluslararası iş birliği, açıklık (aynı zamanda SDG'lerle uyumlu bir şekilde stratejik özerkliği güçlendirirken) ve yeni üretim, sürdürülebilirlik, etik ve dijital ekonomi/toplum için standartlar ve normlar belirlemede liderlik yoluyla dünyadaki liderliğinin kalitesini yeniden çerçevelemesi için bir fırsat sunmaktadır. Bir örnek vermek gerekirse: Avrupa'da şu anda tekstil ürünlerinin %1'inden azı toplanıyor ve kullanım sonrası değer zincirine geri gönderiliyor ve eğilimler iyileşmek yerine kötüleşiyor. Endüstri 5.0 bağlamında, vizyonla uyumlu, rejeneratif, dairesel ekonomi ilkelerine ve malzeme akışlarına/ kullanımına odaklanan sektör düzeyinde bir hırs düzeyi belirlemek, ekonomideki aktörlere politikanın yeni bir ekonomik paradigmaya yeniden uyum sağladığına dair güçlü bir sinyal gönderecektir. AB'de 2030 yılına kadar tekstil malzemeleri akışının %50'sinin değer zincirine geri dönmesi hedefinin belirlenmesi uygun olacaktır ve Ar-Ge'yi yüksek potansiyele sahip, yüksek etkili ve ölçeklenebilir yeni teknolojilere odaklamak, değer zinciri aktörlerinin uyumunu ve kısıtlayıcı talebin yaratılmasını teşvik etmek, sermaye uyumunu sağlamak ve altyapı yatırımlarını ölçeklendirmek faydalı olacaktır.
Bunların erken yaşlardan itibaren geliştirilmesi gerekecek ve bu da yine eğitim ve öğretim kurumlarının yapılarının ve somut uygulamalarının elden geçirilmesini gerektirecek. Ayrıca, Avrupa işletmelerinde ve kamu sektöründe karar vericilere, yönetim kurullarına ve orta düzey yöneticilere öncelikli olarak öğretilmesi gerekecek ve böylece en kritik sektörler arası geçişlerden biri olan kamu ve özel sektörler, endüstri ve kamu yönetimi arasında ortak malları ve ortak iyiliği yönetmede geçişler mümkün olacak. Ancak bunun, üçüncü ülkelerde adil ve hakkaniyetli bir geçişi garanti altına almak için iş birliğini, ikincil pazarı ve dairesel ekonomi altyapısını destekleyen uygun bir ticaret ve kalkınma politikasıyla birlikte yürütülmesi gerekecektir.